Na het WK in Canada van twee weken terug had ik een dipje, niet gemotiveerd om te trainen. Dit gebeurd vaak na een belangrijke wedstrijd. Je focust je langere tijd ergens op en als dat voorbij is dan ben je mentaal ook even wat minder op sport gericht. En met deze zomer binnen vier weken zowel het WK cross-triathlon als het WK duathlon, waren twee belangrijke wedstrijden voorbij.
Het nationale duathlon circuit, vier wedstrijden waarvan de beste drie resultaten tellen. Dit weekend stond de finale op het programma, de duathlon van Borne. Vooraf stond ik op een 2e plaats overall, het was echter zo close dat de nr's 1 t/m 3 allemaal nog konden winnen. De onderlinge positie van de wedstrijd zou meteen de uitslag van het circuit bepalen, er van uitgaande dat we in de top eindigen. De wedstrijd in Borne werd dus toch belangrijk en ik vertrok toch gemotiveerd richting het noorden. Daar aangekomen klapte mijn achterband van mijn wedstrijdwiel. Gelukkig was ik goed voorbereid op pad en had ik een set reserve wielen binnen handbereik, probleem opgelost.
Meteen na de start liep ik in de kopgroep met o.a. Coen, Armand en Juul. Tot 2km ging het goed, toen verdween de power uit mijn benen en moest ik lossen. Ik hoopte dat het op de fiets beter zou gaan, deze keer 30km ipv 20km dus genoeg tijd om iets goed te maken. Helaas, ook op de fiets waren de benen slecht. Het gevolg; nog enkele plaatsen teruggevallen. Voor eremetaal deed ik dus zeker niet meer mee, maar ook het nationale circuit was nog niet beslist. Eenmaal over de finish bleek ik als 14e te zijn geëindigd. Niet waar ik vooraf op had gehoopt en ook Armand en Coen zaten voor mij. Echter Coen bleek onder weg een ongelukje te hebben gehad en als 8e te zijn geëindigd. Hierdoor had hij net niet genoeg punten om 2e te worden.
De wedstrijd is dus om snel te vergeten. Wel weer een plaatsje hoger ten opzichte van vorig jaar in het circuit, hopelijk kan deze stijgende lijn worden doorgezet.
Het nationale duathlon circuit, vier wedstrijden waarvan de beste drie resultaten tellen. Dit weekend stond de finale op het programma, de duathlon van Borne. Vooraf stond ik op een 2e plaats overall, het was echter zo close dat de nr's 1 t/m 3 allemaal nog konden winnen. De onderlinge positie van de wedstrijd zou meteen de uitslag van het circuit bepalen, er van uitgaande dat we in de top eindigen. De wedstrijd in Borne werd dus toch belangrijk en ik vertrok toch gemotiveerd richting het noorden. Daar aangekomen klapte mijn achterband van mijn wedstrijdwiel. Gelukkig was ik goed voorbereid op pad en had ik een set reserve wielen binnen handbereik, probleem opgelost.
Meteen na de start liep ik in de kopgroep met o.a. Coen, Armand en Juul. Tot 2km ging het goed, toen verdween de power uit mijn benen en moest ik lossen. Ik hoopte dat het op de fiets beter zou gaan, deze keer 30km ipv 20km dus genoeg tijd om iets goed te maken. Helaas, ook op de fiets waren de benen slecht. Het gevolg; nog enkele plaatsen teruggevallen. Voor eremetaal deed ik dus zeker niet meer mee, maar ook het nationale circuit was nog niet beslist. Eenmaal over de finish bleek ik als 14e te zijn geëindigd. Niet waar ik vooraf op had gehoopt en ook Armand en Coen zaten voor mij. Echter Coen bleek onder weg een ongelukje te hebben gehad en als 8e te zijn geëindigd. Hierdoor had hij net niet genoeg punten om 2e te worden.
De wedstrijd is dus om snel te vergeten. Wel weer een plaatsje hoger ten opzichte van vorig jaar in het circuit, hopelijk kan deze stijgende lijn worden doorgezet.
RSS Feed