Meteen na de finish van het EK cross-triathlon van vorig jaar, was ik zo kapot dat ik heb gezegd dat ik zoiets nooit meer zou doen. Maar gister stond ik dan toch aan de start van het WK cross-triathlon in Kijkduin. Zo goed als hetzelfde parcours als het Ek van vorig jaar. Alleen uit het fietsparcours was een deel gehaald, nog wel mijn lievelingsdeel; harde en rechte paden. Omdat de ronde nu korter werd moesten we hem niet drie maar vier maal afleggen. Dit betekend ook alle strand op en afgangen een keer extra. Vorig jaar regende het op de dag zelf, dit zorgde dat het strand redelijk te berijden was. Nu was het dan toch echt een paar dagen zomer in Nederland en daardoor was het strand niet te berijden m.u.v. de kustlijn. Dit betekende elke ronde 400m met de fiets lopen door het losse zand.
Voor de start werd elke atleet omgeroepen en mocht je een plek uitkiezen op de startmat. Dit ging op startnummer volgorde, met mijn nummer 50 betekende dit kiezen als een van de laatste. Mijn start was goed en in de zee voelde het ook meteen goed. Eenmaal uit de branding kwam ik lekker in mijn slag en ook had ik deze keer een goede lijn gekozen. Ik kwam achterin het veld uit het water, dit had ik vooraf ook voorspeld maar wel had ik de achterstand weten te beperken. Nu kwamen voor mij de onderdelen waar ik het van moest hebben; fietsen en lopen. Na 400m fietsen begon het eerste stuk al dat gelopen moest worden, hier fietste niemand zelfs niet de wereldkampioenen. Na het deel op het strand gingen we de ''puinduinen'' in. Hier bevonden zich de bekende trappen, eerst een trap van 30m over bielzen en onderaan haaks naar links en een trap met onregelmatige treden.
Op deze laatste trap ben ik in de voorbereiding gevallen en kneusde ik mijn schouder. Ook waren hier voorafgaand aan onze wedstrijd al 500 atleten overheen gereden. De trap lag er daardoor zo slecht bij dat iedereen hem af liep, deed je dat niet dan lag je in het ijzerdraad. De trap van 30m was wel te fietsen maar dan had je zo'n klein stuk om af te stappen dat je dat veel tijd zou kosten. Daarom besloot ik beide trappen in een stuk door vlot af te lopen. Na de puinduinen reden we terug naar het strand, ook hier weer de fiets af om naar de kustlijn te lopen. Nu was het nog een recht stuk terug naar het begin. Ook om de volgende ronde in te gaan mochten we weer van de fiets om naar de strandopgang te lopen.
Na het fietsen kwam de afsluitende 9km lopen door de duinen, ook hier was al het zand losser dan los. En net als bij het fietsen moesten we het strand op en af, ditmaal ook lopend, alleen zonder fiets;-). De eerste ronde liep ik nog lekker. Maar eenmaal in de tweede ronde stortte ik in, een hongerklop. Nog 6km lopen en een hongerklop is geen goede combinatie. Als gevolg daarvan werd ook de coördinatie minder. Hierdoor liep ik bijvoorbeeld ineens een stuk in de opkomende zee.
De gedachte om uit te stappen is toen ook door mijn hoofd gegaan. Maar ik zou zoiets pas doen als ik door door te gaan geblesseerd zou raken of op dat moment niet meer in staat zou zijn om te lopen. Met in de duinen wat stukjes gewandeld te hebben, bereikte ik volledig leeg de finish. Met als uitslag 8e U-23 van de 13 gestarte.
Voor mijzelf was dit wel een teleurstellende wedstrijd, vooraf was ik gegaan voor een top 5 positie. De wedstrijden voorafgaand aan het WK gingen ook allemaal goed en ook de voorbereidingen liepen lekker. Maar topsport bestaat niet uit alleen maar hoogte punten, helaas zijn er ook dieptepunten. Over ruim 4 weken heb ik een volgende kans. Dan vertrek ik naar Canada voor het WK sprint duathlon, een heel andere wedstrijd zowel qua afstand als qua onderdelen.
Voor de start werd elke atleet omgeroepen en mocht je een plek uitkiezen op de startmat. Dit ging op startnummer volgorde, met mijn nummer 50 betekende dit kiezen als een van de laatste. Mijn start was goed en in de zee voelde het ook meteen goed. Eenmaal uit de branding kwam ik lekker in mijn slag en ook had ik deze keer een goede lijn gekozen. Ik kwam achterin het veld uit het water, dit had ik vooraf ook voorspeld maar wel had ik de achterstand weten te beperken. Nu kwamen voor mij de onderdelen waar ik het van moest hebben; fietsen en lopen. Na 400m fietsen begon het eerste stuk al dat gelopen moest worden, hier fietste niemand zelfs niet de wereldkampioenen. Na het deel op het strand gingen we de ''puinduinen'' in. Hier bevonden zich de bekende trappen, eerst een trap van 30m over bielzen en onderaan haaks naar links en een trap met onregelmatige treden.
Op deze laatste trap ben ik in de voorbereiding gevallen en kneusde ik mijn schouder. Ook waren hier voorafgaand aan onze wedstrijd al 500 atleten overheen gereden. De trap lag er daardoor zo slecht bij dat iedereen hem af liep, deed je dat niet dan lag je in het ijzerdraad. De trap van 30m was wel te fietsen maar dan had je zo'n klein stuk om af te stappen dat je dat veel tijd zou kosten. Daarom besloot ik beide trappen in een stuk door vlot af te lopen. Na de puinduinen reden we terug naar het strand, ook hier weer de fiets af om naar de kustlijn te lopen. Nu was het nog een recht stuk terug naar het begin. Ook om de volgende ronde in te gaan mochten we weer van de fiets om naar de strandopgang te lopen.
Na het fietsen kwam de afsluitende 9km lopen door de duinen, ook hier was al het zand losser dan los. En net als bij het fietsen moesten we het strand op en af, ditmaal ook lopend, alleen zonder fiets;-). De eerste ronde liep ik nog lekker. Maar eenmaal in de tweede ronde stortte ik in, een hongerklop. Nog 6km lopen en een hongerklop is geen goede combinatie. Als gevolg daarvan werd ook de coördinatie minder. Hierdoor liep ik bijvoorbeeld ineens een stuk in de opkomende zee.
De gedachte om uit te stappen is toen ook door mijn hoofd gegaan. Maar ik zou zoiets pas doen als ik door door te gaan geblesseerd zou raken of op dat moment niet meer in staat zou zijn om te lopen. Met in de duinen wat stukjes gewandeld te hebben, bereikte ik volledig leeg de finish. Met als uitslag 8e U-23 van de 13 gestarte.
Voor mijzelf was dit wel een teleurstellende wedstrijd, vooraf was ik gegaan voor een top 5 positie. De wedstrijden voorafgaand aan het WK gingen ook allemaal goed en ook de voorbereidingen liepen lekker. Maar topsport bestaat niet uit alleen maar hoogte punten, helaas zijn er ook dieptepunten. Over ruim 4 weken heb ik een volgende kans. Dan vertrek ik naar Canada voor het WK sprint duathlon, een heel andere wedstrijd zowel qua afstand als qua onderdelen.
RSS Feed
